برزان بهرامی کمانگر

به منظور مقایسه تاثیر دو ترکیب آنتی آروماتازی (لتروزول) و آنتی استروژنی (رالوکسیفن) در ایجاد تغییر جنسیت و رشد در ماهی گوپی آزمایشی به شرح زیر انجام شد. هفت گروه آزمایشی در سه تکرار شامل گروه شاهد (بدون افزودنی به خوراک)، غلظت های 50، 100 و 150 میلی گرم در کیلوگرم لتروزول و غلظت های 50، 100 و 150 میلی گرم در کیلوگرم رالوکسیفن در نظر گرفته شد. تیمارهای مورد نظر بر روی لارو یک روزه ماهی گوپی به صورت افزودنی به خوراک طی سی روز دوره آزمایش مورد استفاده قرار گرفت. پس از پایان دوره اعمال تیمارها، ماهیان به مدت سی با استفاده از جیره شاهد تا پدیدار شدن نشانه های جنسی نگهداری شدند. زیست سنجی در روزهای 0، 25، 45 و 61 دوره آزمایش انجام شد. تشخیص جنسیت در روز 61 با توجه به ویژگی های ریخت شناسی، روش استوکارمن و هماتوکسیلین - ائوزین انجام شد. نتایج نشان دهنده افزایش وزن ماهیان در تیمارهای رالوکسیفن 100 و لتروزول 50 طی زیست سنجی های 45 و 61 در مقایسه با گروه شاهد بود (P < 0.05). همچنین شاخص رشد ویژه ماهیان در این تیمارها به طور معنی دار بیش از گروه شاهد در زیست سنجی 45 بود (P < 0.05). با این وجود در روز 61 مقدار نرخ رشد ویژه تنها در گروه لتروزول 50 به طور معنی دار بیشتر از گروه شاهد بود (P < 0.05). مقایسه نسبت فراوانی جنس نر به ماده با توجه به ویژگی های ریخت شناسی تنها در دو گروه آزمایشی لتروزول 50 (66/91 % نر به 33/8 % ماده) و 150 (75/68 % نر به 5/12 % ماده و 75/18 % جنسیت بینابینی) به طور معنی دار متفاوت بود (P < 0.05). با این وجود نسبت جنسی به روش استوکارمن تنها در گروه لتروزول 50 (8/81 % نر به 2/18 % ماده) تفاوت معنی دار داشت (P < 0.05). تشخیص جنسیت به روش هماتوکسیلین-ائوزین نیز نشان دهنده تفاوت معنی دار نسبت جنسی در گروه لتروزول 50 و در تطابق با روش استوکارمن بود. مقایسه بافت بیضه در ماهیان تحت تیمار لتروزول 50 در مقایسه با گروه شاهد نشان دهنده وجود تعدا بیشتر لوبول حاوی مراحل رشد و نمو سلول های جنسی می باشد. جنسیت بینابینی در گروه های آزمایشی به روش هماتوکسیلین – ائوزین تنها در تیمار لتروزول 100 تایید گردید. نتایج آزمایش حاضر نشان داد که تیمار لتروزول50 دارای بیشترین تاثیر در ایجاد نرسازی و افزایش نرخ رشد، بدون ایجاد جنسیت بینابینی در ماهی گوپی می باشد. همچنین نتایج این آزما