تئوری قابلیت اطمینان شاخه ای از تئوری عمومی احتمالات است و نقشی اساسی در ضوابط طراحی سازه ها ایفا می کند. در این تئوری، احتمال حالت های حدی که به عنوان احتمال خرابی سازه معرفی می شود، از ترکیب احتمالی توابع خطر لرزه ای و سازه ای حاصل می شوند. در این مطالعه با بهره گیری از تحلیل های دینامیکی افزایشی، اثر خطر لرزه ای منطقه بر شاخص اعتماد کل برای سازه های طراحی شده مطابق با ویرایش های سوم و چهارم آیین نامه 2800 ایران بررسی می شود که از نتایج آن می توان به برآورد ایمنی سازه های موجود و نیز نیاز آنها به بهسازی و مقاوم سازی لرزه ای اشاره کرد. مطالعات صورت گرفته، بر مبنای پارامترهای خطر حاصل از طیف های آیین نامه و نیز تحلیل خطر لرزه ای منطقه، بر روی دوازده سازه 3، 5 و 8 طبقه ی سه و پنج دهانه بتن آرمه، انجام می شود. نتایج نشان داد که با افزایش ارتفاع سازه ها، به دلیل سیر نزولی شدیدتر پارامترهای خطر برای سازه های مطابق ویرایش سوم، مقادیر شاخص اعتماد بزرگتری برای آنها نسبت به ویرایش چهارم حاصل می شود. همچنین مشاهده شد که سازه های طراحی شده مطابق ویرایش سوم، وقتی در معرض پارامترهای خطر حاصل از طیف ویرایش چهارم قرار می گیرند، شاخص اعتماد آنها نسبت به حالتی که در معرض پارامترهای خطر طیف ویرایش سوم هستند، کاهش می یابد.
