تحلیل دینامیکی افزایشی، یک تحلیل لرزه ای پارامتری دقیق ولی با حجم زیاد به منظور تعیین عملکرد سازه ها در اثر زمین لرزه های مختلف با شدت های متفاوت می باشد. به منظور تعیین منحنی حاصل از تحلیل دینامیکی افزایشی، لازم است سازه تحت اثر تعداد زیادی از زمین لرزه های مختلف قرار گیرد. به منظور کاهش حجم محاسبات، در این مطالعه با استفاده از مدل های مختلف تحلیل پوششی داده ها، تعداد محدودی از زمین لرزه ها در مجموعه زمین لرزه ها طوری انتخاب می گردد که میانگین منحنی حاصل از تحلیل دینامیکی افزایشی به ازای این تعداد محدود زمین لرزه ها برابر با میانگین منحنی حاصل از تحلیل به ازای مجموعه کل زمین لرزه ها باشد. برای این منظور، مجموعه زمین لرزه های سناریو بر اساس نتایج حاصل از تحلیل دینامیکی افزایشی بر روی سازه یک درجه آزادی معادل سازه چند درجه آزادی تعیین کارایی شده و سپس رتبه بندی می گردند و بر این اساس از بین مجموعه زمین لرزه ها، تعداد محدودی از آنها در تحلیل دینامیکی افزایشی در سازه چند درجه آزادی به کار می رود. روش ارائه شده در این مطالعه به عنوان نمونه برای دو سازه فولادی چهار و هشت طبقه و یک مجموعه زمین لرزه بیست رکوردی بررسی شده است که تفاوت منحنی متوسط حاصل از تحلیل دینامیکی افزایشی به ازای مجموعه کل زمین لرزه ها و زمین لرزه های انتخابی کمتر از پنج درصد است.
