تحلیل دینامیکی افزایشی، یک تحلیل پارامتری لرزه ای برای بدست آوردن منحنی ظرفیت ساختمان تحت بارهای دینامیکی زلزله می باشد. در تحلیل دینامیکی افزایشی یک مجموعه زلزله به سازه وارد می شود. تحلیل دینامیکی افزایشی تصویری کامل از رفتار سازه از حالت الاستیک تا جاری شدن و ناپایداری سازه را تحت بارهای دینامیکی زلزله نمایش می دهد. اما حجم بالای عملیات و صرف وقت فراوان برای انجام این تحلیل، از مهم ترین عللی است که کاربران تمایلی به استفاده از آن برای تخمین ظرفیت سازه در بحث طراحی عملکردی ندارند. هدف از این تحقیق، تخمین منحنی متوسط تحلیل دینامیکی افزایشی با کاهش تعداد زلزله ها می باشد. یک سازه یک درجه آزادی معادل با سازه چند درجه آزادی برای انجام تحلیل دینامیکی افزایشی تخمین زده شده و سپس به کمک مدل های تحلیل پوششی داده ها که یک ابزار قدرتمند در تصمیم گیری می باشند، چهار زلزله بهینه به جای مجموعه زلزله ها در تحلیل دینامیکی افزایشی انتخاب می شود. در نتیجه متوسط چهار زلزله انتخابی و منحنی متوسط ناشی از مجموعه زلزله ها مورد ارزیابی و مقایسه قرار می گیرند. چهار سازه فولادی برای این مطالعه در نظر گرفته شده است که میزان خطای منحنی متوسط ناشی از مجموعه زلزله ها و متوسط چهار زلزله انتخابی کمتر از 10% می باشد.
