مشاهده میزان خسارت وارد بر سازه ها در چند سال اخیر نشان داد که هر چند سازه های طراحی شده بر اساس ضوابط لرزه ای موجود، در حفظ ایمنی افراد، مناسب عمل کرده اند اما دامنه خرابیهای ایجاد شده در سازه ها و خسارت اقتصادی وارده، بسیار گسترده و خارج از انتظار بوده است. این موضوع سبب تغییر ضوابط آیین نامه ها و حرکت آنها به سمت طراحی بر اساس عملکرد، به عنوان روشی مبتنی بر پذیرش تغییر-مکان و شکل پذیری مورد انتظار گردید. از مهمترینموضوع ها در طراحی عملکردی تعیین و پیش بینی میزان خسارت وارد بر سازه ها می باشد و به این منظور در استانداردهای مربوطه سطوح و حدود مشخصی ارائه شده است. هدف اصلی از تحقیق حاضر، ارزیابی سطوح ذکر شده در کاهش دادن خسارتهای سازه ای می باشد. در این راستا، شاخصهای خسارت حاصل از تحلیل دینامیکی و استاتیکی غیرخطی با یکدیگر مقایسه می-شوند. همچنین عملکرد آیین نامه آبا و استاندارد 2800 در محدود نمودن خسارت وارد بر قابهای خمشی بتن مسلح ارزیابی می شود. به این منظور تحلیل دینامیکی و استاتیکی غیرخطی روی چندین قاب خمشی بتن مسلح تحت اثر هفت رکورد زلزله مناسب انجام شد. سپس خسارتهای استاتیکی و دینامیکی با یکدیگر مقایسه شدند. نتایج حاکی از این است که، معیار تغییرشکل نسبی ارائه شده در استانداردهایی چون FEMA و ATC40 به دلیل در نظر نگرفتن ظرفیت نهایی سازه ها نمی تواند به تنهایی میزان خسارت وارد بر سازه ها را به خوبی منعکس کند. درحالیکه معیار پیشنهادی این تحقیق که بر اساس شکل-پذیری سازه ها می باشد، خسارت وارد بر سازه ها را به طور مناسبی می تواند پیش بینی نماید.
