مدل سازی بارهای سازه ای و عدم قطعیت های مربوط به رویداد آن ها از گام های ضروری تحلیل قابلیت اعتماد سازه هاست. فرآیند تصادفی پواسون از جمله مهمترین و پرکاربردترین فرآیندها در مدل سازی بارها و خطرات سازه ای بوده است. اما فرآیند پواسون و فرضیات ساده کننده آن همچون نرخ رویداد ثابت برای بارها و توزیع نمایی برای زمان بین رویدادها، توانایی مدل کردن همه بارها و خطرات احتمالی وارد بر سازه را ندارد. به همین دلیل این پایان نامه تلاش دارد تا مدلی کلی تر را بر مبنای فرآیند تجدید برای ارزیابی قابلیت اعتماد سازه ها توسعه دهد که مبتنی بر فرضیات ساده کننده مدل های پیشین نباشد. در این تحقیق ارزیابی سطح قابلیت اعتماد وابسته به زمان سازه های در حال زوال در برابر ترکیب بار زلزله به عنوان نمونه موردی بررسی گردید و اهمیت در نظرگیری توزیع های احتمالی غیر پواسونی برای مدل سازی زمان بین رویدادها و همچنین رفتار وابسته به زمان نرخ رویدادها بر ارزیابی قابلیت اعتماد سازه ها آشکار گردید. برای زمان های ساخت نزدیک به میانگین دوره بازگشت زلزله، فرآیند تصادفی تجدید مقادیر احتمال خرابی بالاتری را نسبت به مدل پواسون پیش بینی می کند که نشان می دهد که فرض فرآیند پواسون برای بارهای خارجی منجر به ارزیابی دست بالای قابلیت اعتماد در این زمان ها می شود. همچنین یکی دیگر از مسایل مورد بررسی در این پایاننامه تاثیر ترکیبات بار و عدم قطعیت های محلی بارها بر روی ارزیابی قابلیت اعتماد آیین نامه های سازه ای است. به همین منظور رویکردی بر مبنای شبیه سازی فضای طراحی، برای ارزیابی سطح قابلیت اعتماد آیین نامه های موجود با در نظر گرفتن همه ترکیب بارها ارایه شده است. آیین نامه فولاد ایران به عنوان نمونه موردی با استفاده از این رویکرد بررسی گردید. نتایج به دست آمده نشان دهنده اهمیت در نظر گرفتن ترکیبات بار و پارامترهای آماری وابسته به مکان ساخت سازه در کالیبراسیون آیین نامه ها می باشد.
