بادام زمینی گیاهی یکساله از تیره بقولات بوده که دارای ریشه ای اصلی و عمودی، گل های زرد بدون پایه و میوه زیرزمینی می باشد. در زبان انگلیسی با اسامی مختلفی از قبیل Groundnut، Peanut، Earthnut، Monkeynut و Goobers از این گیاه نام برده می شود. بادام زمینی عمدتاً به صورت دیم در بسیاری از کشورهای مناطق گرمسیری، نیمه گرمسیری و معتدل کشت می شود. میزان عملکرد آن به شدت تحت تأثیر شرایط اقلیمی از جمله بارندگی های سالانه قرار دارد. علاوه بر شرایط آب و هوایی، عوامل دیگری از قبیل آفات، بیماری ها و علف های هرز به عنوان عوامل مهم اثرگذار بر تولید در بسیاری از مناطق کشت بادام زمینی مطرح می باشند. عملکرد پایین ارقام مختلف بادام زمینی در شرایط وقوع تنش های خشکی، آفات، بیماری ها و علف های هرز، مسمومیت ناشی از آفلاتوکسین، عدم وجود سیستم های تناوب مناسب، عدم عملیات زراعی موثر و بطور کلی مطرح نبودن بادام زمینی به عنوان منبع غذایی اصلی از عواملی هستند که تولید جهانی بادام زمینی را در طی سال های اخیر محدود کردند. با وجود این، تلاش هایی در جریان است تا با اصلاح و انتخاب ارقام مقاوم به خشکی و عوامل زیان آور و همچنین گزینش ارقام با دوره رشد کوتاه تر برای فرار از تنش های خشکی انتهای فصل و نیز بهبود روش های مدیریت زراعی، تولید این محصول را بتوان در آینده به افزایش عملکرد و سطح کشت جهانی رساند. بادام زمینی گیاهی چندمنظوره بوده و قسمت های مختلف آن برای اهداف گوناگون از جمله مصارف خوراکی، استحصال روغن، تولید مواد پروتئینی و تهیه خوراک دام مورد استفاده قرار می گیرد. علاوه بر آن در صورت تولید بیشتر و کاهش قیمت، پروتئین بادام زمینی می تواند نقش مهمی در تغذیه مردم کشورهای فقیر جهان داشته باشد، لذا تقاضای جهانی برای تولید بیشتر این محصول در حال افزایش است. در ایران نیز در سال های اخیر کشت آن بخصوص در مناطق شمالی کشور در حال افزایش بوده و در سایر مناطق نیز به صورت پراکنده و محدود کشت داده می شود. با توجه به اهمیت بادام زمینی به عنوان یک گیاه صنعتی (دانه روغنی) می توان زراعت این محصول را در ایران بخصوص در مناطق شمالی کشور و سایر مناطق که دارای بارندگی کافی باشند توسعه داد.
