امیر رشیدی

این پژوهش در ایستگاه دامپروری سنندج با استفاده از 48 راس بز ماده 5/3 ساله، تک قلوزا با سابقه 2 شکم زایش، وزن 23/1±44 کیلوگرم با وضعیت نمره بدنی تقریبا 3 انجام شد. بزها در 6 گروه 8 راسی مشتمل بر دو گروه تیمارهای هورمونی و فلاشینگ مورد بررسی قرار گرفتند. تیمارهای هورمونی شامل: گروه A (تزریق GnRH (سینارلین) 5 میلی لیتر) + جیره پایه) و گروه B (تزریق eCG به میزان IU600 + جیره پایه) و تیمارهای فلاشینگ شامل 3 گروه: گروه C (روزانه 400 گرم دانه جو + جیره پایه)، گروه D منبع چربی غیر اشباع (روغن سویا + جیره پایه)، گروه E منبع چربی اشباع یا هیدروژنه (روغن جامد آفتابگردان + جیره پایه) و گروه F بعنوان گروه کنترل فقط جیره پایه دریافت نمودند. طول دوره فلاشینگ 6 هفته بود و امتیاز وضعیت بدنی (BCS) بزها در شروع دوره در حدود 5/2 و در پایان دوره 3 بود. بزها بمدت 18 روز سیدرگذاری شدند و با استفاده از CIDR از نظر فحلی همزمان شده و 48 ساعت پس از سیدربرداری با اسپرم تازه بزهای همان نژاد با سابقه تک قلوزایی بیشتر، تلقیح گردیدند. خون گیری از بزها در فواصل 2، 48 و 92 ساعت پس از سیدر برداری و 20 روز بعد از تلقیح مصنوعی انجام شد. متابولیت های بیوشیمیایی و هورمونی سرم خون به ترتیب با دستگاه های اسپکتروفتومتر مدل Geneus 20 و الایزا مدل Awareness اندازه گیری شدند. تیمارهای آزمایشی منجر به بهبود بازده تولیدمثل بویژه درصد باروری و بزغاله زایی گردید. تیمار B با 16 راس بزغاله بیشترین، و تیمار F با 7 راس کمترین تعداد نتاج را داشتند. بیش از 80 درصد بزها با اولین تلقیح بارور شدند. مصرف منابع چربی در دوره فلاشینگ باعث افزایش وزن تولد نتاج شد. تغذیه جیره های فلاشینگ در طول آزمایش بطور متوسط باعث افزایش وزن بدن بمیزان 5 کیلوگرم در بزهای ماده شد. در بین تیمارهای فلاشینگ گروه C بیشترین تعداد نتاج را با 15 راس بزغاله به همراه داشت. همبستگی غلظت استروژن، پروتئین، گلوکز و فسفر با تعداد نتاج، مثبت و معنی دار بود. تغییر در غلظت استروژن نسبت به سایر متابولیت ها بیشترین تاثیر را بر تعداد نتاج داشت. مصرف منابع چربی باعث افزایش غلظت پروژسترون در مرحله تخمک ریزی و بعد از آن شد.