امیر رشیدی

داده های حاصل از 48 رأس بز مرخز ماده 5/3 ساله، تک قلوزا، 2 شکم زایش، وزن 23/1±44 کیلوگرم در 6 گروه 8 راسی مشتمل بر دو گروه تیمارهای هورمونی و فلاشینگ مورد بررسی قرار گرفتند. تیمارهای هورمونی شامل: گروه A (تزریق 5 میلی لیتر GnRH + دریافت جیره پایه) و گروه B (تزریق eCG به میزان IU600 + دریافت جیره پایه) و تیمارهای فلاشینگ شامل 3 گروه: گروه C (روزانه 400 گرم دانه جو به اضافه جیره پایه)، گروه D چربی غیر اشباع (روغن سویا به اضافه جیره پایه)، گروه E منبع چربی اشباع یا هیدروژنه (روغن جامد آفتابگردان به اضافه جیره پایه) و گروه F بعنوان گروه کنترل، فقط جیره پایه دریافت نمودند. طول دوره فلاشینگ 4 هفته بود. امتیاز وضعیت بدنی (BCS) بزها در شروع دوره در حدود 5/2 و در پایان دوره 3 بود. بزها با استفاده از CIDR از نظر فحلی همزمان شده و 48 ساعت پس از سیدبرداری با اسپرم تازه بزهای با سابقه تک قلوزایی بیشتر، تلقیح گردیدند. تیمارهای آزمایشی منجر به بهبود بازده تولید مثل به ویژه درصد باروری و بزغاله زایی گردید. تیمار B با 16 راس بزغاله بیشترین، و تیمار F با 7 راس کمترین تعداد نتاج را داشتند. بیش از 80 درصد بزها با اولین تلقیح بارور شدند. مصرف منابع چربی در دوره فلاشینگ باعث افزایش وزن تولد نتاج شد. تغذیه جیره های فلاشینگ در طول آزمایش بطور متوسط باعث افزایش وزن بدن به میزان 5 کیلوگرم در بزهای ماده شد.