استفاده از نماد یا سمبل از دیرباز در میان عرفا معمول بوده است. پنهان کردن مفاهیم عرفانی از دید غیرعارفان انگیزه ی اصلی آنان در این مسأله بوده است، ایجاد ابهام هنری و قابلیت تفسیر هرمونتیکی نیز به تبعیت از این مورد حاصل می گردد. این پژوهش در حوزه ی ادبیّات تطبیقی در سروده های سنایی (473-535 ه.ق) و محوی (1830-1906 م.)، دو شاعر عارف صوفی صورت گرفته است. شناخت بهتر زمینه های اشتراک و افتراق در اندیشه ی این دو شاعر، درک بهتر نمادهای به کار رفته در سروده های آنان و ایجاد همبستگی و وفاق در بین گویشوران این دو زبان از راه اشتراک جهان بینی مشترک، از اهداف این پژوهش محسوب می شود. روش تحقیق بر اساس ادبیات تطبیقی مکتب فرانسوی است. داده ها به شیوه ی کتابخانه ای گردآوری شده و با روش تحلیل محتوا تجزیه و تحلیل شده است. در این تحقیق سعی شده است شباهت ها و افتراقات نمادهای به کاررفته در اشعار این دو شاعر و عارف بررسی شود. نتایج این تحقیق بیانگر آنست که سنایی نمونه ها و نمادهای فراوانی در اشعارش به کار گرفته است. اما تصاویر، لطافت اندیشه و عمق فکری محوی از سنایی بیشتر است. به نظر می رسد این امر به رشد و پختگی بیشتر عرفان تا دوره ی محوی مرتبط باشد؛ به طوری که تاثیر فراوانی بر عمق و لطافت اشعار وی گذاشته است. همچنین آشنایی محوی به زبان های عربی، فارسی و کردی و تاثیر مطالعه ی آثار عرفا به این سه زبان به ویژه آثار کسانی چون شیخ محمود شبستری، ابن فارض، مولوی و مولانا خالد نقشبندی و امثال آنان را نیز نباید از نظر دور داشت.
