هجو از فروع ادب غنایی است که به دلیل سیطره ی نقد اخلاقی- تاکنون به شیوه ی بایسته- مورد توجّه واقع نشده است. پژوهش حاضر به بررسی اصلی ترین ویژگی های سبکی هجویات سوزنی سمرقندی می پردازد و آن ها را از نظر سطوح زبانی ، ادبی و فکری بررسی می نماید. در این پژوهش از ذکر ابیاتی که در آن ها از واژه های تابو استفاده شده، خودداری شده است. روش پژوهش توصیفی - تحلیلی است و نتایج با استفاده از تکنیک تحلیل محتوا به شیوه ی کتابخانه ای و سند کاوی بررسی شده اند. نتایج نشان می دهد هجویات سوزنی بیشتر از نوع فردی، تعریض و غیر واقعی است اشتباهات او در به کارگیری تلمیحات قرآنی بیانگر این است که وی از دانش عربی و علوم قرآنی بهره چندانی نداشته است. زبان وی عفیف نیست و به جای مقابله با هنر شاعری رقیب به هجو صفات خَلقی و خُلقی او می پردازد.
