پژوهشگران در چند دهۀ اخیر به تأثیر واج آرایی در افزایش موسیقی درونی آثار منظوم، توجّه بیشتری کردهاند؛ اما تأثیر این تکرارها در القای معنا، به ویژه در آثار منثور، کمتر مورد بررسی قرار گرفته است. هدف پژوهش حاضر، آن است که بر اساس نظریهی گرامون، به بررسی تأثیر القایی واج آرایی در حوزه ی نثر شاعرانه و با تأکید بر نفثه المصدور شهاب الدین محمد زیدری نسوی بپردازد. روش پژوهش توصیفی از نوع کیفی است و دادهها با استفاده از تکنیک تحلیل محتوا، تجزیه و تحلیل شدهاند. نتایج نشان میدهد که درصد بالایی از تکرار واکهها و همخوانهای این کتاب، علاوه بر افزایش موسیقی درونی متن، در خدمت القای معنای مورد نظر مؤلّف نیز، قرار گرفته- اند و این مسأله میتواند بیانگر تعمیم پذیری نظریۀ گرامون به دیگر نثرهای شاعرانه نیز باشد.
