اگرچه بلاغت و به ویژه بیان، اولین بار برای اثبات و تبیین اعجاز قرآن به کار گرفته شد؛ اما به تدریج برای بررسی کلام ادبی و تبیین ارزشهای ادبی متون نیز به کار رفت و مؤلفان برای روشن ساختن بسیاری از مسائل بلاغی، از شاهد مثالهای نثر و نظم فارسی بهره گرفتند. با گذشت زمان و به ویژه در دورهی معاصر، بلاغت جنبهی درسی و آموزشی پیدا کرد و این کتب محل رجوع دانش آموزان، دانشجویان و پژوهشگران زبان و ادب فارسی و سایر رشتهها قرار گرفت؛ اما متأسفانه به نظر میرسد که با گذشت زمان، شاهد مثالهای اکثر این کتب بلاغی در گردونهی تکراری ابتذالگونه افتادهاند و نه تنها دیگر درک زیبایی شناسانهای از متون ادبی به خواننده نمیدهند، بلکه خواننده با بررسی یک یا دو مورد از کتابها، از خواندن و نقد و تحلیل سایر کتب بلاغی بینیاز میگردد. بررسی حاضر در تلاش است تا با بررسی چند کتاب بیان معاصر فارسی ) هنجارگفتار نصرالله تقوی، معالم البلاغهی محمدخلیل رجایی ، بیان و معانی سیروس شمسیا، آیین سخن ذبیح الله صفا، زیبایی شناسی سخن پارسی جلالالدین کزازی، معانی و بیان علوی مقدم و رضا اشرف زاده، و معانی و بیان جلیل تحلیل( انواع و کیفیت وجود شاهد مثال های مبحث مجاز را مورد بررسی و نقد آسیب شناسانه قرار بدهد و در پایان نیز پیشنهاداتی چند ارائه دهد.
