زبان عربی به عنوان کلید فهم و درک قرآن کریم، زبان حاکمان عرب مسلط بر ایران، زبان علمی در دوره های خاصی از زمان، بسیار زود مورد توجه اندیشمندان ایرانی قرار گرفت و علوم مختلف را نیز تحت تأثیر قرار داد. ادبیات فارسی نیز از این تأثیرات بی نصیب نماند. عروض و قافیه، قالب های شعری، معانی، بیان، بدیع، نقد ادبی، تاثیر پذیری شاعران ایرانی از سرایندگان عرب و مواردی از این دست از مصادیق این تأثیرات محسوب می شوند. هدف پژوهش حاضر مقایسه تطبیقی تشبیهات حسی در سروده های ابن معتز و منوچهری دامغانی است. روش پژوهش توصیفی است و داده ها با استفاده از تکنیک تحلیل محتوی به شیوه ی کتابخانه ای و سندکاوی تحلیل و بررسی شده است. نتیجه نشان می دهد تشبیهات محسوس به محسوس در حوزه ی طبیعت در شعر منوچهری پر رنگ تر از ابن معتز می باشد اما در حوزه ی تصاویر مربوط به محیط اشرافی، ابن معتز بیش از منوچهری از صبغه ی اشرافی در تشبیهات خود استفاده کرده است که به نظر می رسد این مسأله ناشی از زندگی وی در محیط دربار و زندگی اشرافی او باشد
