افزایش تغییرات اجتماعی در اواخر موج اول، افزایش نیازهای نوین جامعه، افزایش رشد فکری بشر و مسائلی از این دست، شیوه های جدید دست یابی به دانش و فنون را اجتناب ناپذیر می نمود. پیدایش مدارس جدید و دانشگاه ها در همین راستا قابل توجیه است. تأسیس دانشگاه پاریس در1150میلادی ، تأسیس دانشگاه آکسفورد در قرن 12 میلادی و دیگر دانشگاه ها و مدارس جدید غربی، در کنار مشاهده رشد روز افزون علوم و تکنولوژی در روسیه و غرب به ویژه در عرصه ی نظامی، در رویکرد ایرانیان به تعلیم و تربیت جدید بسیار مؤثر بود.تأسیس دارالفنون در 1268 ه.ق در تهران،تأسیس اولین مدرسه ی ایرانی به سبک مدارس اروپایی در سال 1306ه.ق و تأسیس اولین دانشگاه در 1313ه.ش/1935م. در ایران از مصادیق این رویکرد به شمار می روند. به دنبال تغییر در شیوه های آموزش و تأسیس دانشگاه ها و مدارس جدید، تغییرات فرهنگی اجتناب ناپذیر می نمود. رشد و تعالی فکری، دلسوزی و چاره اندیشی جهت رفع ضعف های فکری، اجتماعی،تکنولوژیکی در جامعه و مواردی از این قبیل از نقاط مثبت این تغییرات و خود باختگی فرهنگی ، بی هویتی،گرایش به ایده ها و افکار و اندیشه های غربی، ایجاد شکاف بین نسل جوان دانشگاهی با عامه مردم و مسائلی از این دست از تبعات منفی این تغییرات به شمار می روند. هدف مقاله حاضر بررسی آسیب شناسی فرهنگ دانشگاهی و ارائه ی راه حل های مناسب جهت رفع این آسیب ها در حد توان می باشد. روش پژوهش کتابخانه ای است. نتیجه نشان خواهد داد با این پژوهش می توان با شناخت آسیب های فرهنگ دانشگاهی ، با ارائه ی سازو کار های مناسب به ترمیم این آسیب ها پرداخت و با شناسایی نقاط قوت فرهنگی به تقویت آن ها اقدام کرد.
