یکی از نادر سرایندگانی که آوازه ی سروده هایش در روزگار خود مرزهای کشور را درنوردید و بنا به گفته ی خود، قند پارسی سخنش طوطیان هند را شکر شکن کرد و طنین آهنگ دلنشین شعرش سیه چشمان کشمیری و ترکان سمرقندی را به رقص و پایکوبی واداشته، حافظ شیرازی(792-727 ه.ق) است. شهرت روز افزون غزلیات ایشان موجب پدید آمدن شرح ها و برگردان های بسیاری در میان ملل گوناگون گشته است. برگردان های آلمانی از «رْز نزویک شوانو»، واهل (1791)، بدنست(1877)، برگردان های انگلیسی از ویلبر فورس کلارک، هرمان بیکنل(1875)، گرترود لوتین بل(1898) و امثال آنان نمونه هایی از ترجمه ی کامل یا بخشی از دیوان حافظ به این زبان ها به شمار می روند. پژوهش حاضر به بررسی ترجمه ی دیوان حافظ به زبان کُردی می پردازد. این ترجمه به همت زنده یاد استاد عباس حقیقی شاعر توانمند کُرد و دنباله ی ده غزل درخواستی مسئولان انتشارات صلاح الدین ایوبی جهت درج در کتابی تحت عنوان «حافظ به سی زبان» می باشد. زیبایی و مهارت استاد در برگردان این غزل ها، ارادت و علاقه ی دیرینه ی ایشان به حافظ و درخواست ادب دوستان جهت ادامه ی کار، مشوق ایشان در برگرداندن سروده های بیشتری از دیوان حافظ شد. حاصل آن کار ، ترجمه ی 100 غزل،9 رباعی و مثنوی ساقی نامه ی حافظ است که در کتابی به نام «شه ونم«(شبنم)گردآمده و درسال 1370 به همت انتشارات صلاح الدین ایوبی در ارومیه به چاپ رسیده است. هدف مقاله ی حاضر معرفی این ترجمه می باشد.
