منوچهری دامغانی سراینده ی سده ی پنجم هجری توجه ویژه ای به زبان و ادبیات عرب داشته است.به کارگیری واژه ها و اصطلاحات عربی، حتی واژه های غریب و نامأنوس، اشاره به نام نزدیک به سی سراینده ی عرب در دیوان او، اشاره به مطالعه و حفظ دیوان های سرایندگان عرب، بهره گیری از اسلوب و درون مایه سروده های عربی، برخی از مصادیق این توجه محسوب می شوند. مقاله ی حاضر در حوزه ی ادبیات تطبیقی و با هدف بررسی میزان تأثیر پذیری منوچهری دامغانی از معلقه ی امرؤالقیس انجام شده است. نتیجه بیانگر تأثیرپذیری منوچهری در دو چامه ی خود از معلقه ی امرؤالقیس در محور عمودی و موتیف است. علیرغم این موارد، در محور افقی ابتکار و استقلال عمل منوچهری به ویژه در زمینه ی توصیفات کاملاً به چشم می خورد. همچنین نتیجه ی این پژوهش می تواند به شناخت بهتر قصاید منوچهری و دریافت بهتر بخشی از ادبیات تطبیقی کمک کند.
