نظیره گویی، اقتباس و استقبال سرایندگان از سروده های یکدیگر در ادب پارسی، از پیشینه ی دیرینه ای برخوردار است. یکی از سرایندگانی که سروده هایش مورد توجه اقتباس و نظیره گویی سرایندگان بعد از خود قرار گرفته و مورد توجه آنان واقع گشته خاقانی شروانی ( 595-520 0.ق) شاعر کرد عراقی است. در این پژوهش ضمن مقایسه ی این دو سروده، تأثیر سروده ی خاقانی بر شعر بیخود در دو حوزه ی فرم و محتوا مورد توجه قرار می گیرد. نتیجه نشان می دهد با این بررسی می توان به شناخت بهتری از تأثیرگذاری سروده های خاقانی و اهمیت آن ها از دیدگاه سرایندگان دیگر دست یافت.
