هجو از فروع ادب غنایی به شمار می رود و مانند هرگونه ی ادبی دیگر دارای ویژگی های سبکی خاصی است که آن را از گونه های دیگر جدا می کند(پارسا 1385 : 57). بررسی ویژگی های سبکی هر یک از این گونه ها می تواند در تبین ارزش ادبی و فهم ساختار آن مؤثر باشد. پژوهش حاضر در حوزه ی ادبیات تطیقی و با هدف بررسی وجوه اشتراک و افتراق سبکی هجویات خاقانی و متنبی صورت گرفته است. روش پژوهش کتابخانه ای است و داده ها با استفاده از شیوه ی تحلیل محتوا بررسی شده است. جامعه ی آماری این پژوهش، دو دیوان خاقانی و متنبی است. انتظار می رود نتیجه ی تحقیق بتواند به فهم بهتر هجو و سبک شناسی آن کمک کند و زمینه ی مطالعه و شناخت بهتر را در حوزه ی ادبیات تطبیقی –به ویژه هجو- فراهم آورد.
