هجو از فروع ادب غنایی به شمار می رود و مانند هر گونه ی ادبی دیگر، دارای ویژگی های سبکی خاصی است که شناخت آه ها، می تواند در درک بهتر ساختار و ارزش ادبی آن مؤثر واقع شود. این امر با وجود اهمیت آن در فراهم نمودن زمینه ی مناسب جهت مطالعات روان شناختی و جامعه شناختی به ویژه جامعه شناسی ادبیات، به دلیل سیطره ی نقد اخلاقی در مقایسه با انواع دیگر ادبی بسیار کمتر مورد توجه واقع شده است. پژوهش حاضر به بررسی سبک شناسی هجویات متنبی می پردازد و سعی دارد آن ها را در سه حیطه ی زبانی، ادبی و فکری، با روش کتابخانه ای و با استفاده از شیوه ی تحلیل محتوا، مورد بررسی قرار دهد. سلب صفات نیکو و انتساب صفات و ویژگی های بدِ خُلقی و خَلقی، خواه واقعی یا ادعایی، با استفاده از ساخت تصغیر، نمادهای حیوانی، واژه های تابو و مسائلی از این دست، با بهره گیری از امکانات ادبی چون بیان و بدیع، نمونه هایی از جلوه های سبکی هجو در دیوان متنبی محسوب می شود.
