شکوه بر باد رفته ی ایوان مدائن از دیر باز تأثر روحی بینندگان این بنای تاریخی را به دنبال داشته است. خیام، بحتری، خاقانی، شیخ رضا طالبانی و معروف الرصافی از جمله کسانی هستند که حاصل تأثرات و انفعالات درونی خود را از مشاهده ی باز مانده های این بنای سترگ در سروده های نغز پرمغز ارائه داده اند که در این میان سروده ی خاقانی به دلیل سادگی و روانی، فرم و محتوای اثر و موتیف تأثر برانگیز آن از اهمیت خاصی برخورداراست. هدف این پژوهش پاسخ به این پرسش است که آیا _ آن گونه که برخی از پژوهشگران معاصر پنداشته اند_ این چکامه بر اساس حس میهن دوستی سروده شده یا بی اعتباری دنیا و عبرت گرفتن از آن عامل سرایش آن به شمار می رفته است. نتیجه ی نشان خواهد داد که با این پژوهش می توان به درک درست تری از این چامه دست یافت.
