هر یک از گونه های ادبی از ویژگی های سبکی خاصی برخوردارند. شناخت سبکی این گونه ها موجب حصول درک درست تری از آن ها خواهد شد. مقاله ی حاضر به بررسی ویژگی های سبکی هجویات خاقانی در دیوان او می پردازد و آن ها را از نظر سطوح واژگانی، ادبی و معنایی مورد بررسی قرار می دهد. برای این منظور هجویاتی که مخاطب آن ها از وضوح بیشتری برخوردار بوده، مورد توجه واقع شده است. منبع مورد نظر دیوان اشعار خاقانی بوده و از دیگر آثار او در این بررسی چشم پوشی شده است. دلیل این کار اهمیت دیوان او از نظر حجم و تنوع مطالب نسبت به آثار دیگر او چون تحفه العراقین می باشد. برخی از هجویات خاقانی در این مقاله از دیدگاه ساختارگرایان مورد بررسی واقع شده است. نتیجه ی کار نشان می دهد که با این بررسی می توان به شناخت بهتری از هجویات خاقانی دست یافت. همچنین این پژوهش می تواند مقدمه ای برای بررسی هجویات سرایندگان دیگر و دریچه ای به سوی شناخت سبکی هجو در ادب پارسی باشد.
