یکی از جریانات مهم شعر نو فارسی سمبولیسم احتماعی است که با نیما یوشیح آغاز شد. و در دهه چهل به دلیل شرایط اجتماعی آن زمان به اوج خود رسید. هدف پژوهش حاضر بررسی سمبولیسم اجتماعی در سروده های مهدی اخوان ثالث است . در این راستا آثاری چون ارغنون، زمستان و آخر شاهنامه مورد بررسی واقع شده اند. دلیل برگزیدن این آثار نمادین بودن برخی از سروده های آنان است. روش پژوهش توصیفی است و داده ها با استفاده از تحلیل محتوی و به شیوه ی کتابخانه ای بررسی شده اند. در پژوهش حاضر ضمن بررسی سمبولیسم اجتماعی سروده ی نادر یا اسکندر نیز به عنوان نمونه به موردی به طور کامل از نظر نمادها، کنایات، و روابط حاکم بر آن ها بررسی شد. انسجام مطالب و آفرینش تصاویر شاعرانه، تجربه های ملموس اخوان را از وضعیت اجتماعی بعد از کودتای 28 مرداد 1332 به عنوان یکی از دلایل نمادگرایی اخوان را به خوبی ترسیم می کند. نتیجه بیانگر وجود دو ویژگی محوری و بنیانی جریان سمبولیسم اجتماعی یعنی نمادگرایی و جامعه گرایی در این سروده است. همچنین بیانگر موقعیت اخوان در ارائه ی سروده های متنی با این جریان است
