مولوی بنیان معرفتی خود را بر آموزه‌های شریعت و طریقت قرار داده است. از این رو بخش بزرگی از دریافت مثنوی و معرفت‌شناسی آن در پیوند با آموزه‌های قرآنی است. پژوهش‌های انجام شده در زمینه‌ی مثنوی با رویکرد بلاغی، تفسیری یا تأویلی به آن روی آورده‌اند و از انگیزه‌ی مولانا در به کارگیری این آیات و کارکردهای آن غافل مانده‌اند. روش پژوهش توصیفی- تحلیلی است. داده ها با استفاده از روش کتابخانه ای گردآوری شده و با استفاده از تحلیل محتوا تجزیه و تحلیل شده است. نتایج نشان می‌دهد مولانا کوشیده است در استفاده از آیات قرآنی، کارکردهایی چون: انذار و تبشیر، اقتدار و استیلا، اقتباس و تضمین، اقناع مخاطب و مواردی از این دست را در نظر بگیرد که در متن این پژوهش به تفصیل به آن پرداخته شده است.
