پژوهشگران ادب پارسی تنها با رویکرد بلاغی به بررسی به رهگیری شاعران از آیات قرآنی در سروده های خود پرداخته اند و از اهداف آنان در به کارگیری این آیات غافل بوده اند. پژوهش حاضر به بررسی این مسئله در قصاید انوری می پردازد و می کوشد با استفاده از جری و تطبیق، آیات قرآنی را از منظر کارکردهای آنها تحلیل کند. روش پژوهش، توصیفی تحلیلی است. جامعۀ آماری 207 قصیده دیوان انوری، تصحیح مدرس رضوی و حجم نمونه، مطابق فرمول کوکران 132 قصیده است که با استفاده از شیوۀ تصادفی ساده (sampling random simple)انتخاب شده است. نتیجه نشان میدهد که انوری با بهره گیری از قاعدۀ جری و تطبیقِ آیات، مفاهیم و مضامین قرآنی را بر موضوعات موردنظر خویش تطبیق داده است، به گونه ای که مضمون نهایی شعر وی، دور از شأن نزول حقیقی آیات است. به عبارت دیگر، وی مفاهیم قرآنی را با کارکردهایی چون اقناع مخاطب، بزرگنمایی، استدلال، بیان گفتمان خود و مواردی از این دست، به صورت جری و تطبیق در قصاید خود به کاربرده است که در متن مقاله به تفصیل به آنها پرداخته شده است.
