وقتی سخن از اعترا بهمیان میآید بالفاصله ذهن متوجه شناعرانی چنون: اخنوان ثالنث، شناملو، کسنرایی، مصندق، شفیعیکدکنی و شاعرانی از این دست میشود و شاید پذیرش اندیشه اعترا سهراب سپهری )1307-1359 هجری شمسنی( بنه نظنام اجتمناعی- سیاسنی جامعنه عصنرخود بنرای بسنیاری بنهسنختی قابنل پنذیرش باشند؛ زینرا وی بنا هنجارگریزی در این زمینه، شیوهای متفاوت از دیگران را برگزیده است. رویکرد متفاوت او به اینن مقولنه، دریافنت جنبه اعترا او را برای بسیاری با دشواری مواجهکرده است. پژوهش حاضر به بررسی دو سرودۀ او بنا عننوان »آب« و »پشت دریاها« میپردازد و میکوشد با نمایاندن شیوههای اعترا سپهری به شناخت بُعندی از شخصنیت و جهنان بینی وی بپردازد که تاکنون مغفول مانده است. روش پژوهش توصنیفی - تحلیلنی اسنت و نتنایج بنا اسنتفاده از شنیوۀ تحلیل محتوا تجزیهوتحلیل میشود. نتایج نشان میدهد که سپهری با ترسی جامعه مطلوب و آرمانی خود منی کوشند با تقابل وضع موجود در مقابل وضع مطلوب، اعترا خود را به وضع موجود نشان دهد.
