تلمیح و تشبیه دو مقوله بلاغی اند که اندیشمندان علوم بلاغی از دیرباز در دو حوزه بدیع و بیان به آنها پرداخته اند. برخی شاعران ایرانی با استفاده از ظرفیّت های زبان فارسی، با تلفیق این دو مقوله، گونه بلاغی نوی پدید آورده اند که در این پژوهش با نام تشبیه های تلمیحی از آنها یاد می شود. موضوع پژوهش حاضر، بررسی این گونه بلاغی در سروده های دهه چهل و برخی از سروده های اوایل دهه پنجاه شفیعی کدکنی است. برای این کار، «آیینه ای برای صداها» شامل مجموعه های شعری «زمزمه ها»، «شب خوانی»، «از زبان برگ»، «در کوچه باغ های نشابور»، «مثل درخت در شب باران»، «از بودن و سرودن» و «بوی جوی مولیان» بررسی شده است. هدف این پژوهش شناساندن ویژگی های این گونه بلاغی چون آشنایی زدایی، برجسته سازی، ایجاز، ترجمه ناپذیری، داشتن زمینه روایی و اختصاص آن به زبان فارسی است که برای اوّلین بار در ادب پارسی انجام می گیرد. شناخت رابطه مضمونی این تشبیه ها با موضوعات شعری شفیعی کدکنی و میزان توانمندی او در به کارگیری و نوع تلمیحات به کار رفته، از اهداف دیگر این پژوهش است که با استفاده از روش توصیفی ـ تحلیلی و با استفاده از شیوه تحلیل محتوا بررسی شده اند. قرار دادن شخصیّت های اساطیری، دینی، عرفانی، علمی و غنایی در جایگاه مشبه به در این گونه تشبیه ها، آگاهی شاعر از تلمیح ها و تسلّط او را در این زمینه نشان می دهد. همین مسئله، بسامد این گونه تشبیه ها در سروده های شاعر، نوآوری های او در این بخش و رعایت تناسب معنایی ـ مضمونی سروده ها را با این گونه بلاغی توجیه می کند.
