انور دست باز

مقدمه: در دهه‌های اخیر شیوع رفتار‌های پرخطر، به‌ویژه در نوجوانان و جوانان نگرانی فزاینده‌ای در جوامع مختلف ایجاد کرده است؛ بر همین اساس پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی رویکرد خانواده درمانی ستیر بر بهبود رفتار‌های پرخطر و مؤلفه‌های آن در دانش‌آموزان پسر دوره اول متوسطه انجام شد. مواد و روش‌ها: روش پژوهش نیمه­تجربی با طرح پیش‌آزمون-پس‌آزمون با گروه کنترل و پیگیری یک­ماهه بود. جامعه مورد مطالعه تمامی دانش‌آموزان پسر مدارس دوره اول متوسطه شهر سنندج (10200=N) همراه با والد پدر آن‌ها در سال تحصیلی 1404-1403 بودند که تعداد 30 نفر از دانش‌آموزان همراه با والد پدر که تمایل به همکاری داشتند، به روش نمونه‌گیری هدفمند انتخاب و به ‌صورت تصادفی در گروه­های مداخله و کنترل (15 نفر در هر گروه) گمارده شدند. والدین گروه مداخله 8 جلسه 60 دقیقه‌ای (هفته‌ای دو جلسه) تحت پروتکل خانواده درمانی ستیر قرار گرفتند و گروه کنترل هیچ مداخله‌ای دریافت نکرد و دانش‌آموزان به پرسش­نامه خطرپذیری نوجوانان ایرانی­ Zadeh Mohammadi و همکاران پاسخ دادند. تجزیه­وتحلیل داده‌ها با استفاده از روش تحلیل واریانس دوطرفه با اندازه‌گیری­های مکرر انجام شد. یافته‌ها: نتایج حاصل از تحلیل داده‌ها نشان داد که بعد از مداخله، اثر رویکرد خانواده درمانی ستیر بر بهبود رفتار‌های پرخطر (21/24= f، 370/0=η، 001/0p<) در دانش‌آموزان دوره اول متوسطه معنی­دار بود (001/0p<) و این تأثیرات مثبت در دوره پیگیری پایدار ماند. نتیجه‌گیری: با توجه به نتایج توصیه می‌شود که بسته آموزش گروهی خانواده درمانی ستیر جهت بهبود رفتار‌های پرخطر و مؤلفه‌های آن به­ عنوان یکی از روش‌های مؤثر در دوره‌های آموزشی مدارس و مراکز مشاوره بکار گرفته شود.