پژوهش حاضر با هدف امکان سنجی بسته آموزش گروهی تقویت خانواده بر تعارض والد-نوجوان در دانشآموزان پسر دوره اول متوسطه انجام شد. روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون - پس آزمون با گروه کنترل و دوره پیگیری یک ماهه بود. جامعه آماری شامل تمامی دانشآموزان پسر مدارس دورهی اول متوسطه شهر سنندج همراه با والد پدر آنها در سال تحصیلی 1404-1403 بود که تعداد 30 نفر از دانشآموزان همراه با والد پدر که تمایل به همکاری داشتند، به روش نمونهگیری در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی در گروه آزمایش و کنترل (15 نفر آزمایش و 15 نفر کنترل) گمارده شدند. والدین گروه آزمایش 11 جلسهی 60 دقیقهای (هفتهای 3 جلسه) تحت بسته آموزش گروهی تقویت خانواده قرار گرفت. ابزار اندازهگیری در این پژوهش پرسشنامه تعارض والد- نوجوان (CTSP، اشتراوس، 1990) بود. تحلیل دادههای با استفاده از روش تحلیل واریانس اندازهگیری مکرر صورت گرفت. یافتهها نشان داد که بین پیش آزمون و پس آزمون تعارض والد- نوجوان در دو گروه آزمایش و گواه تفاوت معناداری در سطح 001/0 وجود داشت و همچنین بین میانگین پس آزمون و پیگیری در گروه آزمایش تفاوت معناداری در سطح 001/0 وجود نداشت و نتایج در دوره پیگیری حفظ شد. براساس نتایج پژوهش میتوان گفت برنامه آموزش گروهی تقویت خانواده روش مداخلهای مناسبی بر بهبود تعارض والد-نوجوان در دانشآموزان پسر دوره اول متوسطه است.
