پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی مشاوره گروهی راه حل محور بر رضایتمندی زناشویی و امید به بهبود رابطه زنان مراجعه کننده به مراکز مشاوره وتأثیر غیر مستقیم آن بر همسرانشان انجام شد. این پژوهش، شبه آزمایشی، به شیوه دو گروهی)گروه کنترل و گروه آزمایش( با پس آزمون انجام گرفت. یک نمونه غیرتصادفی شامل 24 زن مراجعه کننده به فرهنگسرای فردوس شهر تهران به صورت تصادفی در دو گروه 12 نفری آزمایش و کنترل قرار گرفتند. مداخله 8 جلسه دو ساعته به صورت هفته ای دو جلسه برگزار شد و در پایان پرسشنامه های رضایت زناشویی و امید به بهبود رابطه توسط زنان و شوهران)ارسال از طریق زنانشان(تکمیل گردید. از آزمونt مستقل به منظور بررسی تفاوت میانگین دو گروه استفاده شد. برای سنجش امید به بهبود رابطه زناشویی از یک پرسشنامه که در این پژوهش ساخته شد استفاده گردید. پایایی آن به روش آلفای کرونباخ و بر روی نمونه ای 121نفری 81/0 محاسبه و همبستگی آن با آزمون امید میلر 88/0 به دست آمد. یافته ها نشان داد که مداخله، رضایت زناشویی زنان و شوهران و نیز امید به بهبود رابطه در زنان را افزایش داد، ولی افزایش امید به بهبود رابطه در شوهران معنادار نبود. با توجه به یافته های پژوهش می توان نتیجه گرفت که مشاوره گروهی راه حل محور ) حتی وقتی شوهران در برنامه حضور ندارند( شیوه ای مناسب برای افزایش رضایت و امید به بهبود رابطه زناشویی است.
