این پژوهش با هدف ارزیابی اثربخشی مشاورۀ گروهی «راه حل محور» بر سازگاری و مؤلفه های آن (عملکرد عاطفی، اجتماعی و آموزشی) و خودکارآمدی دانش آموزان پسر سال اول دبیرستان شهرستان شهریار صورت گرفت. روش پژوهش آزمایشی (دو گروهی ب ا پیش آزمون و پس آزمون) و جامعۀ آماری همۀ دانش آموزان پسر پایه اول دبیرستان بود که در سال 91ـ1390 در شهرستان شهریار مشغول به تحصیل بودند. از میان آنان به روش نمونه گیری خوشه ای، ابتدا یک دبیرستان و سپس30 نفر انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه (آزمایش و گواه) قرار گرفتند. ابزارهای سنجش، شامل پرسشنامۀ سازگاری دانش آموزان دبیرستانی با زیرمقیاس های عاطفی، اجتماعی و آموزشی ( سین ها و سینگ، 1997) و مقیاس خودکارآمدی عمومی (شرر و همکاران، 1982) بود. گروه آزمایش در 8 جلسۀ90 دقیقه ای مشاورۀ گروهی راه حل محور شرکت کردند در حالی که گروه گواه، هیچ مشاوره ای دریافت نکردند. با استفاده از آزمون تحلیل کوواریانس، پنج فرضیۀ پژوهش مورد آزمون قرار گرفت. نتایج نشان داد که به کارگیری مشاورۀ گروهی راه حل محور میزان سازگاری کلی، عملکرد اجتماعی، عملکرد آموزشی و خودکارآمدی را بهبود می بخشد (01/0> P ) . اما در عملکرد عاطفی، تفاوت معناداری بین گروه آزمایش و گواه یافت نشد.
