هر واژه نمود یک تحول اجتماعی است؛ نمودی از احوالات مشترک افراد یک جامعه در مراحل مختلف حیات آن جامعه، و چون عوامل اجتماعی، اقتصادی و سیاسی که در بنای حیات اجتماعی مؤثرند، تحول دائم دارند، معانی واژه ها نیز دائماً در تحول اند. از آنجا که معناشناسی لغات یکی از ابزارهای لازم در دست یابی به تفسیر صحیح آن ها است، از این رو اهل فن از همان سده های نخست، تلاش و کوشش درخوری برای یافتن معنای واژه های به کار رفته در شعر نموده اند که تحقیق و کاوش در این فن هنوز هم ادامه دارد. از واژگانی که در شعر دوره ی جاهلی ، صدر اسلام و دوره ی اموی حضور چشمگیری دارند شیطان و غول است. در عصر جاهلی این موجودات سختی را در زندگانی انسان ایجاد و در القای شعر به شاعر موثر بوده اند. در صدر اسلام این واژه ها و معانی مربوط به آنها حضور پررنگی در فضای شعر دارند و هر اندیشه و رفتار ناپاک را در بر می گیرند و در دوره ی اموی تحول بیشتری در معنای آنها رخ می دهد، به طوری که نیاز به تفکر و تأمل زیادی دارد. پژوهش حاضربا استفاده از روش توصیفی تحلیلی بر آن است تا سیر کاربرد معنایی شیطان و غول را در شعر سه دوره ی مذکور بررسی نماید. نتایج حاکی از آن است که این دو واژه در آغاز پاره ای از معانی خوب و مثبت را افاده می کرده اند ولی با تغییر شرایط و تحولات فکری و فرهنگی دستخوش دگرگونی گردیده و برای دلالت بر صفات و خصوصیات زشت انسانی به کار رفته اند.
