صلاح عبدالصبور مضامین و شخصیتهای صوفی را فراوان در شعر خویش بکار برده است. این شخصیتها عبارتند از: منصور حلاج, مولوی و عطارنیشابوری هستند. حلاج بیشترین بازتاب را در شعر وی دارد و یک نمایشنامه منظوم در باره وی سروده است. ویژگی اصلی حلاج در این نمایشنامه انقلابی بودن و هنجارشکنی وی است. این هنجارشکنی در زمینه های مختلف عقیدتی و سیاسی و اجنماعی است. بازتاب مولوی در این شعرها نیز هنجارشکنانه است و از سوز دل و آتش فروزان درون فراوان سخن بمیان می آید. عطار نیشابوری در این شعرها شخصیتی آرام دارد و سخن از وی ناظر به آرامشی است که صوفیان دارند.
