احمد محمدی

در مطالعاتی که از روشهای مرسوم )نظیر شاخص تایل( برای تجزیه نابرابری بر حسب مناطق شهری و روستایی استفاده میگردد، معمولاً نابرابری بین مناطق سهم پایینی از نابرابری کل را به خود اختصاص میدهد و در نتیجه محققان توجه کمتری به لزوم طراحی سیاستهای مناسب به منظور کاهش این بخش از نابرابری مینمایند. پژوهش حاضر تلاش نموده است تا با بهرهگیری از رویکرد حداکثر نابرابری ممکن، تصویر واقعیتری از نقش نابرابری بین مناطق شهری و روستایی در ایجاد و تشدید نابرابری در ایران را ارائه نماید. برای این منظور از 2831 و 2831 ،2831 ، دادههای طرح درآمد- هزینه خانوارِ مرکز آمار برای سالهای 2831 استفاده شده است. همانطور که انتظار میرفت نتایج روش مرسوم تجزیه نابرابری )شاخص تایل( نشان میدهد که نابرابری بین مناطق شهری و روستایی به طور متوسط فقط حدود 22 درصد از کل نابرابری را تشکیل میدهد. این موضوع در حالی است که نتایج روش حداکثر نابرابری نشان میدهد که نابرابری بین مناطق نقش پررنگتری در نابرابری کل ایفا میکند. به طور مشخص نتایج این روش بیانگر آن است نقش نابرابری بین مناطق در تشدید نابرابری کل حدود دو برابر رقمی است که بر اساس روشهای مرسوم بدست میآید. دلالت سیاستی نتایج بدست آمده پژوهش حاضر آن است که در سیاستهایی که بهمنظور کاهش نابرابری در کشور طراحی میگردد لازم است توجه بیشتری به اهمیت و نقش نابرابری بین مناطق شهری و روستایی در تشدید نابرابری شود. به طور کلی نتایج نشان میدهد که نابرابری بعد از اجرای هدفمندی یارانهها کاهش یافته است.