سفتی میوه یک صفت مهم انتخابی در اصلاح میوه در بسیاری از گیاهان باغی از جمله توت فرنگی (Feragaria× ananassa) است. تفاوت های آشکاری در سفتی میوه در بین ارقام مختلف توت فرنگی مشاهده شده است و به منظور شناسایی ژن هایی که ممکن است با این تفاوت های بافتی همراه باشند، مطالعات مولکولی در سطح ژن های موثر انجام شده است. آنزیم هایی که روی پکتین ها در دیواره سلولی اثر می گذارند بیشتر شامل پکتین متیل استراز (PME) و پکتات لیاز(PL) می باشند که فرآیندهای تغییرات دیواره همراه با رسیدن میوه را تنظیم می کنند. همچنین افزایش در سفتی میوه می تواند با لیگنینی شدن بافت گیاه و با فعالیت های سینامیل الکل دهیدروژناز (CAD) در ارتباط باشد. به منظور بررسی این سه ژن مهم و اهمیت تاثیر آنها بر سفتی میوه توت فرنگی، بیان آنها در سطح رونوشت در سه رقم مختلف توت فرنگی با سطوح مختلف سفتی تحت تیمارهای کلسیم و متیل جاسمونات در قالب طرح آزمایشی مورد ارزیابی قرار گرفت. نتایج این آزمایش ها نشان داد که علی رغم تفاوت در نوع بافت و ارقام، تیمار متیل جاسمونات و کلسیم منجر به افزایش سفتی در هر سه رقم شدند. ژن های PME و PL در اثر تیمار کلرید کلسیم و در غلظت های بالاتر و متیل جاسمونات در غلظت بالاتر و در زمان بیشتر کاهش بیان نشان دادند و همبستگی منفی معنی داری بین بیان ژن های PL و PME و سفتی وجود داشت. همچنین ژن CAD نیز تحت تیمار متیل جاسمونات و کلرید کلسیم در همه ارقام افزایش بیان نشان داد و همبستگی مثبت بین ژن CAD و سفتی مشاهده شد. نتایج آزمایشات در سه رقم متفاوت نشان می دهند که تیمارهای متیل جاسمونات و کلرید کلسیم بر بیان سه ژن کلیدی در دیواره سلولی که در سفتی میوه توت فرنگی موثر هستند تاثیر دارند و در جهت افزایش سفتی، بیان این ژن ها تحت تاثیر قرار می گیرند. بنا براین اطلاعات به دست آمده در مطالعات بعدی می تواند در راستای انتخاب و تولید ارقام با سفتی مناسب مورد استفاده قرار گیرد.
