سید علی جوهری

آرتمیا موجودی فیلترکننده است که بدون انتخاب، هر نوع ماده ای با اندازه یک تا 50 میکرون را به بدن خود جذب می نماید. در این مطالعه توانایی آرتمیا فرانسیسکانا در جذب و رهایش نانوذرات نقره و دی اکسید تیتانیوم در شوری های متفاوت مورد بررسی قرار گرفت. بدین منظور ناپلی های آرتمیا به مدت 12 ساعت در معرض نانوذرات نقره کلوییدی (غلظت 32 میلی گرم در لیتر) و هم چنین 48 ساعت در معرض نانوذرات دی اکسیدتیتانیوم (غلظت 100 میلی گرم در لیتر) قرار گرفته و پس از جمع آوری و خشک شدن، میزان نانومواد جذب شده در آنها به وسیله دستگاه جذب اتمی سنجیده شد. هم چنین به منظور بررسی میزان رهایش نانومواد جذب شده در ناپلی ها، پس از قرار دادن آن ها در تیمارهای مذکور، مجددا به آب شیرین بازگردانده شده و در فواصل زمانی 5، 15،30، 60 و 120 دقیقه از آب شیرین نمونه برداری انجام و میزان رهایش نانومواد توسط دستگاه جذب اتمی سنجیده شد. همچنین میزان رسوب نانوذرات در آب های با شوری های 35، 70، 105 و 140 گرم در لیتر توسط روش اسپکتروفوتومتری در زمان های 2، 6، 24، 48، 72 و 96 ساعت مورد ارزیابی قرار گرفت. نتایج جذب نانوذرات نقره و تیتانیوم در ناپلی ها نشان داد که میزان جذب تیتانیوم (18/38±16/68) به صورت معنی داری بیش از نقره (79/1±13/2) بوده است (05/0(P<. هم چنین میزان رهایش نقره در مقایسه با تیتانیوم در ناپلی های بازگردانده شده به آب شیرین به صورت معنی داری بیشتر بوده است (05/0(P<. در خصوص میزان رسوب نانوذرات در آب، نتایج اسپکتروفوتومتری در مدت زمان 24 ساعت نشان داد که اگرچه در مورد نانوذرات نقره همراه با افزایش شوری آب، میزان رسوب افزایش یافته است، اما در مورد نانوذرات دی اکسید تیتانیوم در غلظت 100 میلی گرم بر لیتر، اگرچه تا شوری 70 گرم بر لیتر، میزان انباشتگی و کلوخه شدن ذرات در محلول بیشتر می شود؛ در حالی که رسوب ذرات در شوری 105 و 140 گرم در لیتر به حداکثر میزان خود رسید. جمع بندی این تحقیق موید آن است که در صورت حضور نانوذرات نقره و یا دی اکسید تیتانیوم در زیستگاه های طبیعی آرتمیا و یا در آب محیط پرورش با شوری های متفاوت، بخشی از نانومواد مذکور در آب های شور ترسیب شده و بخش باقیمانده توسط این موجود جذب خواهد گردید که می تواند به مصرف کنندگان بعدی که از آرتمیا تغذیه می کنند منتقل گردد.