سید علی جوهری

هدف از انجام این پژوهش حذف نیتروژن آمونیاکی (NH3) از آب سامانه نگهداری ماهی اسکار سلطنتی (Astronotus ocellatus)، با استفاده از از نانو ذرات زئولیت طبیعی (کلینوپتیلولیت) و نانو ذرات دی اکسید سیلس بدون یا به همراه ریزجلبک Nannochloropsis oculata بارگذاری شده در بسترهایی از جنس آلژینات بود. بعد از انجام چندین پیش آزمون، مقادیر بهینه آلژینات سدیم، بنتونیت و کلرید کلسیم برای تولید گوی های آلژیناتی پایدار به ترتیب 3، 0 و 2 درصد بدست آمد. بعد از اضافه کردن مقادیر مختلف نانو جاذب ها به گوی های آلژیناتی، توانایی حذف آمونیاک توسط آن ها در شرایط بدون حضور ماهی (شیشه های درب آبی 100 میلی لیتری) آزموده و مشخص شد که نانو ذرات سیلیس توانایی کافی برای حذف آمونیاک ندارند و بهترین مقدار نانو ذرات کلینوپتیلولیت نیز 100 درصد بدست آمد. در نهایت بسترهای مختلف شامل گوی های آلژیناتی فاقد نانوجاذب (A100)، گوی های آلژیناتی فاقد نانوجاذب و حاوی ریزجلبک (NA100)، گوی های آلژیناتی حاوی نانوجاذب زئولیت طبیعی (C100) و گوی های آلژیناتی حاوی نانوجاذب زئولیت طبیعی و ریزجلبک (NC100) برای حذف آمونیاک از سامانه های آکواریومی حاوی ماهی با سیستم آب در گردش به مدت 21 روز مورد بررسی قرار گرفتند. آکواریوم های گروه شاهد شامل فیلترهای مشابه با دیگر تیمارها ولی فاقد فیلترمدیا بود. در طول دوره 21 روزه، سنجش آمونیاک و دیگر پارامترهای فیزیکوشیمیایی آب و نیز زیست سنجی ماهیان انجام شد. علاوه بر آزمون های تایید کننده مقیاس نانو بر روی نانوجاذب های مورد استفاده، تصویربرداری SEM و آنالیز FTIR بر روی گوی های مورد آزمایش قبل و بعد از بکارگیری در آکواریوم ها انجام شد. بر اساس نتایج بدست آمده، تیمارهای حاوی نانوجاذب زئولیت طبیعی، با و بدون ریزجلبک، بهترین عملکرد را در حذف آمونیاک از آب و بهبود پارامترهای رشد ماهی از خود نشان دادند. در انتها گوی های خارج شده از فیلترها خشک شده و به عنوان کود برای رشد گیاه لوبیا (Phaseolus vulgaris) مورد استفاده قرار گرفتند که اثربخشی بالایی را در بهبود شاخص‌های رشد و فتوسنتز گیاه از خود نشان دادند.