کمبود توان راکتیو در شبکه قدرت، سیستم را به سوی ناپایداری می کشاند و منجر به ایجاد افت و نوسانات ولتاژ می گردد. در نیروگاه ها با بالابردن تحریک (در حالت فوق تحریک) توان راکتیو توسط ژنراتورها تولید شده، ولی به دلیل مسائلی مانند حرارت سیم پیچ ها، تولید توان راکتیو محدود بوده و ژنراتور نمی تواند به تنهایی تمام توان راکتیو مورد نیاز سیستم را تامین کند. لذا در صورت نیاز به توان راکتیو بیشتر و همچنین برای بهبود ولتاژ، استفاده از ادوات جبران ساز لازم می گردد. در این پژوهش نوع، مکان و اندازه بهینه جبران سازهای دینامیکی توان راکتیو برای دستیابی به اهداف مورد نظر در حالت کار عادی و پیشامدهای احتمالی شبکه، با در نظر گرفتن یک سری قیود تعیین می شوند. باتوجه به اینکه در نظر گرفتن همه اغتشاشات، حل مسئله بهینه سازی را مشکل و در بعضی مواقع غیرممکن می کند؛ در این راستا شاخص صعوبت ولتاژ گذرا (TVSI) برای تعیین بحرانی ترین اغشاشات معرفی شده است. به جهت کاهش حجم محاسبات، یک گزینش مقدماتی انجام گرفته تا تعداد مکان های اختیاری برای نصب منابع توان راکتیو حداقل شود. در این راستا از یک شاخص ریسک برای تعیین شین های نامزد نصب جبران سازها استفاده شده است. برنامه ریزی توان راکتیو به یک مسئله بهینه سازی چند هدفه (MOP) با اهداف به حداقل رساندن هزینه سرمایه گذاری جبران سازها و حساسیت اندازه ولتاژ هر شین به تغییرات توان راکتیو در دیگر شین ها تبدیل شده است. با بهره گیری از روش بهینه سازی مبتنی بر تجزیه MOEA/D به نتایج مطلوبی همچون حداقل کردن هزینه ها، بهبود پروفیل ولتاژ و حفظ پایداری ولتاژ دست یافته شده است. نتایج شبیه سازی های انجام شده در محیط نرم افزارهای PSS/Eو MATLAB بر روی شبکه های آزمون 14 و 39 شینه IEEE، ضمن مقایسه با سایر روش ها، عملکرد موثر طرح پیشنهادی را نشان می دهند.
