آمبولانس های زمینی و هوایی برای ارائه خدمت به بیماران و در صورت نیاز انتقال آن ها به مراکز درمانی مورد استفاده قرار می گیرند. در گاهی اوقات به خصوص هنگامی که امکان فرود آمبولانس هوایی در محل حادثه وجود ندارد، نیاز به همکاری این دو نوع خدمت دهنده برای انتقال بیماران به مراکز درمانی دیده می شود. در این مقاله به مطالعه ی مسأله مکانیابی نقاط انتقال، جایگاه های آمبولانس زمینی و هوایی (جایگاه بالگرد) و تخصیص آمبولانس به آن ها به صورت هم زمان، پرداخته می شود. ناحیه تحت بررسی به صورت تعدادی نقطه تقاضا در نظر گرفته شده است که با توجه به محدودیت های موجود سعی در حداکثر کردن پوشش دهی این نقاط می شود. با توجه به تغییرات الگوی تقاضاها در طول زمان، افق برنامه ریزی به دوره های زمانی کوچکتر تقسیم شده است که هم زمان با تغییر دوره ها و در نتیجه تغییرات تقاضاها، در صورت نیاز آمبولانس های موجود بین جایگاه های احداث شده جابه جا می شوند.
