آسیت، سندرم چندعامله ی ناشی از اثر متقابل بین عوامل ژنتیکی، محیطی، جیره غذایی و فیزیولوژیکی است. با انتخاب جهت دستیابی به رشد سریعتر جوجه ها، پتانسیل ژنتیکی بهبود یافته است؛ اما به دلیل برخی از محدودیت های آناتومیک و فیزیولوژیک، پتانسیل بهبود یافته می تواند اثرات سوئی بر سلامت پرنده داشته باشد. اختلال در تأمین اکسیژن برای حفظ مداوم نرخ رشد سریع ممکن است خطر شیوع بالاتر سندرم آسیت را افزایش دهد. اختلال درتأمین اکسیژن، توسعه بسیاری از مکانیسم های جبرانی در سیستم های قلبی- ریوی را تحریک خواهد کرد، که به نوبه خود آسیت را به وجود می آورند. شیوه های مدیریتی با فراهم کردن محیط دمایی خنثی، محدودیت سرعت رشد (مانند: محدودیت خوراکدهی، مواد مغذی و شکل جیره غذایی، استفاده از آنتی اکسیدان ها و اسید های چرب امگا 3 می توانند احتمال بروز آسیت را کاهش دهند.
