محاربه زیرمجموعه ی جرایم علیه امنیت مردم-و نه امنیت دولت یا کشور یا نظام- است. موضوع جرم محاربه، امنیت مردم است در سطح کلان و گسترده و باید گفت ناامن کردن محیط به صورت گسترده با استفاده از اسلحه موضوع آن است؛ واژه های مردم و محیط، دلالت بر گستردگی دارد. بر همین اساس، چون عمل محاربه در جزئی از محیط همیشه-جز موارد استثنایی- واقع می شود، اما ناامن کردن محیط باید واقع شود و در واقع اثر عمل، گسترده تر از خود عمل است. اگر ایجاد ناامنی در محیط نه به علت استفاده از سلاح، بلکه در اثر انتشار توسط رسانه ها باشد، محاربه نخواهد بود و وجود رابطه ی علیت-و نه پیوند- میان استفاده از سلاح و ناامنی در محیط شرط است. بحث از گستردگی نیز به علت قید، عمومیت است که در خود ماده مندرج است. ناامن کردن محیط، در عدم کارکرد صحیح فرایندهای اجتماعی و نهادهای اجتماعی و سلب آرامش عمومی معنا می یابد؛ در واقع جریان امور عمومی باید در حالتی از ناامنی دچار اختلال جدی شده باشد. ناامنی، فقط یک امر درونی و ذهنی نیست، بلکه تبلور عینی هم دارد.
