کتاب «گسترۀ هرمنوتیک فلسفی» مجموعهای از هفت جستار مهم گادامر است که همگی پس از «حقیقت و روش» نگاشته شدهاند. در بخش نخست کتاب حاضر، که بیشتر حول محور گسترۀ «هرمنوتیک فلسفی»، مفاد و دلالتهای آن و نیز تعیین مرزهایش با سایر حوزههای معرفتی میچرخد، گادامر میکوشد که با بازگشت به «حکمت عملی» باستان و مشخصاً فلسفۀ عملیِ ارسطو و فن خطابۀ او، دامنه و گسترۀ هرمنوتیک فلسفی خود را تعیین کند. افزون بر این تلاش میکند با تأکید بر مفاهیم فلسفیِ یونانیای همانند آرته، لوگوس، تئوریا، تخنه، ارگون، پراگسیس، پوئسیس، انرگیا، اتوس، متکسیس، میمسیس، فرونسیس، فیلیا و بایوس، برداشت غیردقیق فلسفه و علم دورۀ مدرن از تلقی فیلسوفان باستان از این مفاهیم را به چالش کشد و از این طریق چشمانداز دیگری برای مواجهه با متون و زمینۀ آنها عرضه کند. در بخش دوم کتاب، گادامر به مواجهۀ هرمنوتیکی با فیلسوفان و سنتهای فکری پیش از خود میپردازد. او در این مقالات با رویکرد هرمنوتیکی و وسواس ویژۀ خود با فیلسوفانی همچون افلاطون، ارسطو، هگل، هایدگر و دریدا به گفتگو مینشیند و بر آن است تا در لابهلای آثار و متون این فیلسوفان و نیز با عنایت به اصطلاحات و نظام فلسفی آنها تفسیری متمایز در موضوعی خاص ارائه و بصیرتی جدید دربارۀ اندیشۀ این فیلسوفان و بهطور کلی در مورد سنت فلسفی غرب طرح کند.
