مسألۀ محوری این سخنرانی حول محور این پرسش بود که آیا از دل نهضت روشنگری و وعدههای عقلانی آن لزوماً خودآیینی مورد ادعای کانت بیرون میآید یا نهیلیسم نیچه ای نیز به نوعی ریشه در همان خاستگاه دارد؟ به سخن دیگر، آیا به تعبیر هگلی، نهضت روشنگری همزمان «دیگری» خودش را در دامان خودش پرورش داده است یا خیر؟
