مقدمه: یکی از مهمترین نوع اختلالات اضطرابی، اختلال اضطرابی-اجتماعی است. ویژگی اصلی اضطراب اجتماعی ترس شدید از موقعیتهایی است که در آنها فرد در جمع دیگران قرار میگیرد. هدف: هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی آموزش مهارت والدگری مبتنی بر رویکرد آدلر- درایکورس بر جو خانواده و رابطه والد- فرزندی والدین دارای فرزند مبتلا به اختلال اضطراب اجتماعی است. روش: طرح پژوهش پارادایم کمی با روش نیمهآزمایشی بوده و روش تحقیق آن از نوع پیشآزمون، پسآزمون و پیگیری دوماهه با گروه آزمایش و گروه کنترل است. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه والدین دانشآموزان مدارس ابتدایی در سال تحصیلی 1399- 1400 (2020 -2021) در استان حلبچهی کردستان عراق و حجم نمونه شامل 30 نفر از جامعه آماری بود که 15 نفر در گروه آزمایشی و 15 نفر نیز در گروه کنترل و با روش نمونهگیری هدفمند جایگذاری شدند. در این پژوهش از پرسشنامههای جو خانواده درگاه فرد (1373)، روابط والدین- فرزندی فاین، مورلند و شوبل (1983) و مقیاس اضطراب کودکان اسپنس (1997) جهت اندازهگیری و غربالگری استفاده شد. شرکتکنندگان در گروه آزمایش 10 جلسه آموزشی را بهصورت گروهی دریافت کردند. در توصیف دادهها، شاخصهای آمار (میانگین و انحراف استاندارد) در مراحل پیشآزمون و پسآزمون و پیگیری و در بخش استنباطی برای تحلیل ارتباط بین متغیرها از روش (تحلیل واریانس با اندازه مکرر) استفاده شد. یافتهها: یافتههای حاصل از پژوهش نشان داد که در گروه آزمایش، میانگین نمرات پیشآزمون جو خانواده (006/0>p) و روابط والد-فرزندی (001/0>p) با میانگین نمرات پسآزمون و پیگیری تفاوت معنادار دارد. نتیجهگیری: این نوع از آموزشها میتوانند نحوه تلقی نسبت به والدگری و نوع نگرش و دید آنها را به ماهیت و اساس ارتباطات والد- کودک را با حقیقت و واقعیت زندگی منطبق نماید. نتایج بیانگر اثربخشی آموزشهای متمرکز بر مهارت والدگری آدلر –درایکورس در بهبود جو خانواده و روابط والد-فرزندی کودکان با اختلال اضطراب اجتماعی است.
