تعارضات زناشویی، میل به طلاق و گسستگی روابط زناشویی پیامدهای منفی روانی و اجتماعی زیادی به همراه دارد. هدف از پژوهش حاضر تعیین اثربخشی برنامه توانمندسازی اولسون -گاتمن به شیوه گروهی بر کاهش تعارضات زناشویی و میل به طلاق بود. این پژوهش به‌صورت یک طرح نیمه تجربی از نوع پیش‌آزمون، پس‌آزمون و پیگیری با گروه کنترل انجام گرفت. جامعه این پژوهش شامل کلیه زوجین با تعارض زناشویی و میل به طلاق مراجعه‌کننده به مراکز مشاوره شهر ورامین در سال 1397 بود که با روش نمونه‌گیری داوطلبانه 30 زوج به‌صورت نمونه انتخاب و به‌طور تصادفی در گروه آزمایش (15 زوج) و کنترل (15 زوج) قرار گرفتند. ابزارهای پژوهش عبارت بودند از پرسشنامه تعارضات زناشوییMCQ) ) و پرسشنامه میل به طلاقDTQ). ) برنامه توانمندسازی اولسون-گاتمن در 12 جلسه 90 دقیقه‌ای به‌صورت گروهی برای گروه آزمایش اجرا شد؛ اما گروه کنترل هیچ مداخله‌‌ای دریافت نکردند. همچنین جهت پیگیری اثر مداخلات، بعد از 2 ماه ابزارهای پژوهش مجدد اجرا شدند. برای تحلیل داده‌ها از روش تحلیل واریانس با اندازه‌گیری مکرر استفاده شد. نتایج نشان داد برنامه توانمندسازی تلفیقی اولسون-گاتمن بر متغیر کاهش تعارض زناشویی )72 /51F= ؛05/0P<) و میل به طلاق(10 /26F=؛ 05/0P<) اثربخش است؛ و این اثربخشی تا مرحله پیگیری پایدار بوده است. بر اساس یافته‌های پژوهش می‌توان نتیجه گرفت که برای کاهش تعارضات زناشویی و میل به طلاق می‌توان از برنامه توانمندسازی اولسون – گاتمن در جلسات درمانی و مشاوره‌ای استفاده کرد.
