زمینه و هدف: درمانمبتنی بر پذیرشوتعهد (ACT)، یکی از درمان های رفتاری نسل سوم است که در آن تلاش می شود به جای تغییر شناخت ها، ارتباط روانشناختی فرد با افکار و احساساتش افزایش یابد. هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد به شیوه گروهی بر استرس والدگری، سخت رویی و رابطه والد-فرزندی در مادران دارای فرزندADHD بود. روش:روش پژوهش نیمه تجربی با گروه کنترلو طرح پیش آزمون، پس آزمون، پیگیری 2ماهه و جامعه آماری شامل تمام مادران دارای فرزند ADHD بود که کودکان شان در مدارس سنندج مشغول به تحصیل بودند. از میان آن هابه روش نمونه گیری در دسترس ابتدا30 نفر که ملاک های ورود به پژوهش را داشتند فهرست و سپس به صورت تصادفی در گروه آزمایش و کنترل جایگزین شدند. ابزارهای پژوهش عبارت بودند از پرسش نامه رابطه مادر کودک پیانتا، شاخص تنیدگی والدگری و پرسش نامه سخت رویی کوباسا. گروه آزمایش تحت درمان گروهی پذیرش و تعهد، طی 8 جلسه دو ساعته قرار گرفت و گروه کنترل، هیچ گونه مداخله ای دریافت نکرد. در مرحله پس آزمون، پرسشنامه های فوق روی هر دو گروه مجددا ًاجرا شد. همچنین مرحله پیگیری بعد از دو ماه روی هر دو گروه مجددا اجرا شد. برای تحلیل داده ها از روش تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر استفاده شد. یافته ها: نتایج پژوهش نشان داد که در مرحله پس آزمون، نمرات استرس والدگری کاهش یافته، رابطه والد فرزندی و سخت رویی در مادران گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل به طور معناداری افزایش یافته است و این افزایش در مدت پیگیری دو ماه تغییر چشمگیری نیافته است.بنابراین درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر استرس والد گری، سخت رویی، و رابطه والد فرزندی مادران دارای فرزندADHD مؤثربوده است. نتیجه گیری: نتایج بر اهمیت کاربرد این مداخلات بر سخت رویی، رابطه والد فرزندی و استرس والد گری در مادران دارای فرزند ADHD و ارائه افق های جدید در مداخلات بالینی این مادران و فرزندان این بیماران تأکید دارد.
