پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی طرحواره درمانی در درمان بیماران مبتلا به اختلال شخصیت وسواسی-جبری و تعیین طرحواره های غالب در آنها انجام شد. در این پژوهش که به صورت طرح تجربی تک آزمودنی انجام شد، با استفاده از روش نمونه گیری هدفمند پنج نفر بیمار مبتلا به اختلال شخصیت وسواسی-جبری انتخاب شده و در یک فرایند مداخله 18 جلسه ای قرار گرفتند. برای سنجش اثربخشی طرحواره درمانی از پرسشنامه های طرحواره های ناسازگار یانگ (EIMSS)، وسواس فکری-عملی مادسلی و حیطه های نگرانی استفاده شد. نتایج حاصل از این پژوهش که با استفاده از روش های تحلیل دیداری-تفسیری، درصد بهبودی (معنی داری بالینی)، شاخص تغیر پایا (RCI) و ملاک های کارایی تعیین شدن نشاد که طرحواره درمانی در درمان بیمارن مبتلا به اختلال شخصیت وسواسی-جبری اثر بخش بود. همچنین نتایج نشان داد که طرحواره درمانی باعث کاهش معنی دار طرحواره های بیماران شرکت کننده در هر پنج حوزه طرحواره ای شد. همینطور شدت حیطه های نگرانی و علائم وسواسی جبری نیز در این بیماران کاهش پیدا کرد. طرحواره های معیارهای سرسختانه، بازداری هیجانی و تنبیه در این بیماران به عنوان طرحواره های غالب مشخص شدند.
