انسان موجودی زیستی، روانی، اجتماعی واسطوره ای است و بدون این نگاه به انسان نمی توان شناخت بهتری از او به دست آورد. توجه به بعد اسطوره ای بودن در انسان را می توان از طریق روانشناسی یادگیری فرهنگی تحلیل کرد، این مکانیسم فرآیندی است که آموزه های موجود در فرهنگ های مختلف را در فرهنگ خاص هر منطقه سینه به سینه انتقال می دهد. اسطوره کلمه ای معرب است که از واژه یونانی «هیستوریا» به معنی جستجو، آگاهی و داستان گرفته شده است. اساطیر نشان دهنده فرهنگ و نحوه تفکر مردمان در دوران های کهن است، زبان گویای تاریخی است که در آن نیازها، آرزوها، ناکامیها و ایده آل های بشر را می توان یافت (یونگ، 1378). اسطوره عمری به قدمت تکامل انسان دارد و با این نگاه اگر دوران کودکی یک انسان را به عنوان دوران آغازین رشد بشر در نظر بگیریم (دیدگاه اریک فروم) فرآیند تکامل کودک با محیطش (انسان های اولیه با طبیعت) بیشتر پردازش هیجانی – عاطفی بوده است. بر اساس نظریه لوریا در روانشناسی فیزیولوژی آمیگدال (مرکز پردازش هیجانی– عاطفی) در افراد زودتر از قشر مغز (مرکز پردازش عقلانی) رشد می کند و با درک این مهم گویی زبان آمیگدالی انسان های اولیه زیر ساخت پردازشهای هیجانی– عاطفی با قدرت تخیل بالا و جان پنداری به محرکهای پیرامونی بستر سازی و شکل دهی به اساطیر بوده است. فروید اساطیر را رسوبات فرآیندهای ناخودآگاه تلقی کرد که از طریق مکانیسم فرافکنی برون ریزی می گردد و یونگ نیز با ژرفانگری بیشتر به لایه عمیقتری در شخصیت انسان اشاره نمود که آن را «ناخود آگاه جمعی» تعریف کرد که درانسانها عمومی و فراگیر و در همه یکسان است و زیر لایه روانی مشترکی را تشکیل می دهد که سرنوشت فرا فردی دارد و درون هر فرد حضور دارد (روتون، 1378). ادبیات کردی بسان ادبیات کهن جهان و ایران تحت تأثیر اساطیری است که همواره در جهت دهی و کسب بینش و بصیرت، تغییر، امید و آرزو و ایجاد صلح روانی بین انسان و طبیعت پیام های خود را به انسان می دهد. نقش اساطیر قهرمان، خیر و شر ، نوروز، آتش، عشق، آفزینش، خدا و.... در متون و ادب کردی در قالب مفاهیم و مصداق های خاص وجود دارد که در فرایند روان شناسی یادگیری فرهنگی پیامهای خود در رویه های روانی، عقلانی، عاطفی، هیجانی و معنوی منتقل کرده است که قدرت تخیل و پردازش هیجانی در مخاطبین بر وسعت این مهم شاخ وبرگ بیشتری را داد
