هدف پژوهش حاضر تعیین اثربخشی برنامه توانمندسازی اولسون -گاتمن به شیوه گروهی بر کاهش تعارضات زناشویی و میل به طلاق می باشد. روش پژوهشی نیمه تجربی طرح آن به صورت پیش آزمون، پس آزمون با گروه کنترل و مرحله ی پیگیری است. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه زوجینی بود که در زمستان سال 1397 به مراکز مشاوره شهر ورامین مراجعه کرده بودند. 30 زوج به صورت نمونه گیری داوطلبانه انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند(15 زوج در گروه کنترل و 15 زوج در گروه آزمایش). جهت گردآوری اطلاعات پرسشنامه تعارضات زناشویی ثنایی و همکاران (1379) و پرسشنامه میل به طلاق روزلت، جانسون و مورو (1986)استفاده شد. برنامه توانمند سازی اولسون -گاتمن در 12 جلسه به صورت گروهی برای گروه آزمایش اجرا شد. اما گروه کنترل هیچ مداخله ای دریافت نکرد. داده ﻫﺎ ﺑﺎ اﺳﺘﻔﺎده از روش تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر در نرم افزار SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج نشان داد، توانمندسازی اولسون -گاتمن به شیوه گروهی بر کاهش تعارض زناشویی و ابعاد آن (کاهش همکاری، کاهش روابط جنسی، افزایش واکنش های هیجانی زوجین و جدا کردن امور مالی از همدیگر ) زوجین موثر بوده است و این تاثیر تا مرحله پیگیری نیز تداوم یافته است. توانمندسازی اولسون -گاتمن به شیوه گروهی بر کاهش میل به طلاق و ابعاد آن (مسامحه و تمایل به طلاق ) زوجین موثر بوده است و این تاثیر تا مرحله پیگیری نیز تداوم یافته است. بنابراین می توان گفت، برنامه توانمندسازی اولسون -گاتمن می تواند بر دوام و پایداری زندگی زناشویی و کاهش تعارضات زناشویی موثر باشد.
