علیرضا عبداله پوری

اخیرا جهان شاهد رشد سریع فناوری بی سیم و افزایش تقاضا برای سرویس های ارتباطی بی سیم با سرعت بالا بوده است. ارسال اطلاعات روی رسانه بی سیم اولین و اساسی ترین چالش است که ارائه دهند گان سرویس در یک شبکه ارتباطی با آن روبرو هستند. پهنای باند به عنوان یک منبع مهم در ارسال اطلاعات در نظر گرفته می شود و تخصیص بهینه آن بسیار مهم است. یکی از راه های استفاده بهینه از پهنای باند استفاده از فناوری multicast است. زمانی که چندین کاربر در همان سلول یا سلول های همسایه به محتوای یکسانی نیاز دارند، multicasting به این کاربران اجازه می دهد تا گروه هایی را تشکیل دهند و پهنای باند تخصیص یافته را به اشتراک بگذارند. این در مقابل مخابره unicast است که کاربران نمی توانند منابعشان را به اشتراک بگذارند و تعداد زیادی مخابره- به تعداد کاربران- برای پوشش کامل سلول لازم است. انتقال تصاویر متحرک (مانند ویدئو ، IPTV و سایر خدمات چندرسانه ای) از مواردی هستند که به پهنای باند زیادی نیاز دارند. OFDMA/OFDM یک تکنیک رضایت بخش برای شبکه های بی سیم پهن باند است. OFDM می تواند تاثیر مضر محوشدن چند مسیری فرکانس انتخابی را به وسیله انتقال سیگنال ها روی تعدادی کانال با پهنای باند کم ، که دارای سطوح محوشدگی متفاوت هستند، کاهش دهد. در شبکه های بی سیم مبتنی بر OFDMA، انتساب زیرحامل ها به کاربران و تخصیص توان به زیرحامل ها، با نام تخصیص منابع OFDMA تعریف می شود، که به طور موثر بر عملکرد شبکه تاثیر می گذارد. در شبکه هایی که امکان multicast وجود دارد مساله متفاوت خواهد شد. در مساله تخصیص منابع OFDMA، منابع به کاربران به روشی تخصیص داده می شود که یک هدف بدست آید درحالی که مجموعه ای از محدودیت ها برآورده شود. ماکزیمم کردن نرخ انتقال کاربران یا مینیمم کردن توان ارسالی مورد نیاز کل ، نمونه هایی از تابع هدف و سایز فریم و یا توان ارسالی هم نمونه ای از محدودیت ها می باشند. مساله تخصیص بهینه منابع OFDMA، یک مساله NP-Complete است که می تواند یک راه حل محلی (نزدیک به بهینه) داشته باشد که یا به وسیله الگوریتم های جستجوی هیورستیک (مانند الگوریتم ژنتیک ، شبکه عصبی و...) یا برنامه نویسی غیر خطی بدست می آید. در این پایان نامه یک الگوریتم ژنتیک برای ساخت burst برای شبکه های WiMAX مبتنی بر OFDMA پیشنهاد می شود که ساختار burst های